Als oerlever van seksueel misbruik kun je in de loop van tijd een hele lijst van diagnoses krijgen: PTSD, angststoornis, persoonlijkheidsstoornis, eetstoornis, etc.

Het seksuele trauma blijft vaak achter deze diagnoses verborgen. Het denken in stoornissen leidt ertoe dat therapeuten vooral naar de stoornis kijken en deze proberen te verhelpen.

Op deze manier kun je jarenlang van therapeut naar therapeut gestuurd worden en talloze therapietrajecten doorlopen zonder dat het misbruik ooit ter sprake komt.

Maar wat doet het woord "stoornis" eigenlijk met ons? Bij overlevers creëert het vaak het gevoel dat er iets mis is met ze and zij zelf de oorzaak zijn van probleem. Bij therapeuten zorgt het ervoor dat ze al hun aandacht op de stoornis richten en het onderliggende trauma niet waarnemen.

In mijn mening is het helemaal niet gepast im het woord "stoornis" in de context van seksueel trauma te gebruiken.

Dat wat "stoornis" wordt genoemd is in waarheid een aanpassing. Het is een aanpassing die jouw psyche voor moest nemen om de overweldiging van de gebeurtenis behapbaar te maken. Om het ondragelijke te kunnen dragen.

Een "stoornis" is niets anders dan een antwoord op een traumatische situatie. En normale, natuurlijke en noodzakelijke reactie op wat jou aan is gedaan.

💜💜💜